Doğumdan sonra eve sanki bir melekle beraber geldik. Beril o kadar uslu sessiz ve şirin bir bebek ki. Zorla uyandırıp emziriyor annesi sonra yine uyuyor, uyansa da etrafı izleyerek vakitgeçiriyordu. Ta ki 3. haftaya kadar. Öne 19. gün göbeğimiz düştü. Ardından ilk banyomuzu yaptık. Suyu seviyoruz ama bedenimize dokunulmasından hoşlanmıyoruz. Banyodan sonra saatlerce uyanmadan uyudu ve o süreç tüm ev halkı için çok keyifliydi.
Sonra malesef kolikle tanıştık. O güzelim masum melek, susmayan çığlıklar atan bir canavara dönüşüyor kolik sancısı gelince. Saç kurutma makinası ve kolik cd si eşliğinde sakinleşiyor uyuor ama sonrasında yine gaz sancıları ile uyanıyor. Özellikle akşam saatlerinde olan bu sancılaryüzünden herkes uykusuz ve asabi.Annemiz doğum sonrası depresyonunun da etkisi ile sanırım ikide bir ağlıyor. Bu büyümeyecek felan diyor. Bunun diğer bebeklerde de olduğunu anlattık biraz gerginliği azaldı. Babamızın Amerikan pazarından aldığı bir damla var şimdilik en iyi gelen şey o bir de banyo yapmak. Gazını çıkarınca rahatlayıp mışıl mışıl uyuyor Berilcik...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder